Rozwój neuromotoryczny nie jest stanem, lecz procesem ukierunkowanym na osiągnięcie przez dziecko pełnej sprawności i niezależności ruchowej. Prawidłowy przebieg rozwoju zależny jest od bardzo wielu czynników, między innymi takich, jak: termin i przebieg porodu, prawidłowa pielęgnacja od pierwszych dni życia oraz występowanie wystarczającej ilości bodźców ruchowych, jak i sensorycznych w życiu niemowlęcia.
Wiedząc, że każde dziecko rozwija się w sposób wysoce indywidualny, zdobywając poszczególne zdolności ruchowe w najodpowiedniejszym dla siebie momencie, musimy pamiętać o tym, że często nie zauważamy drobnych zaburzeń powodujących niewielkie zmiany w przebiegu rozwoju lub delikatne jego zahamowanie. Zaburzenia te najczęściej przybierają postać asymetrii (dziecko zaczyna prezentować charakterystyczne "wygięcie" w jedną stronę), podwyższonego napięcia mięśniowego (dziecko bardzo wysoko unosi barki, co utrudnia czynności pielęgnacyjne w okolicy szyi, bardzo mocno zaciska piąstki i jest ogólnie niespokojne i drażliwe) lub obniżonego napięcia mięśniowego (dziecko ma problemy z utrzymaniem główki, unoszeniem nóżek w leżeniu na plecach lub ssaniem).
Bardzo często dochodzi do sytuacji, w której rozwijające się bardzo dynamicznie dziecko, pomimo wystąpienia opisanych wyżej zaburzeń, osiąga kolejne stopnie rozwoju korzystając z nieprawidłowych wzorców lub wykorzystując niewłaściwe kompensacje, co może mieć negatywny wydźwięk na przestrzeni kolejnych lat dojrzewania zdolności psychomotorycznych.
Odpowiednio wcześnie wykryte i wyprowadzone zaburzenia rozwoju neuromotorycznego bezpośrednio przyczyniają się do zmniejszenia ryzyka konieczności wprowadzenia terapii SI niezbędnej w przypadku zaburzeń sensomotorycznych, problemów z koordynacją i zaburzeń posturalnych (np. skolioza, kifoza młodzieńcza). Pozwoli to dziecku w pełni cieszyć się ze swoich możliwości motorycznych oraz doświadczać prawidłowo świata, który je otacza.
